29. jul, 2017

29 juli 2017

28 en 29 juli 2017.

Gisterochtend bleek Fayah volgens haar progesteronwaarde dekrijp te zijn (een waarde van 15). We moesten wachten tot de avond. Netjes om 18.45 uur reden we richting Bunnik, alwaar Tjuk woont. Een uurtje rijden, met een kwartier speling. Helaas kwamen we op ongeveer 10 km. van ons huis voor een kapotte brug te staan op de A44 bij de Kaag. Daar hebben we 3 kwartier voorgestaan; achter ons werd al gekeerd. Gelukkig ging de brug toen eindelijk dicht. Om half 9 kwamen we bij Tjuk's baasjes aan, waar de hulptroepen al waren gearriveerd. Even een korte kennismaking en wat te drinken en toen gingen we ervoor. Tjuk was enthousiast; die was er helemaal klaar voor! Fayah gaf (als een echte dame) wat gemengde signalen. Toch wilde het niet lukken. Tjuk sprong nog niet ver genoeg. Na een aantal pogingen, wat pauzes (voor de hondjes en voor ons) en 2 uur later, gingen we onverrichter zaken richting huis. Afgesproken werd om het vanochtend nog een keer te proberen. Ik moet zeggen; we waren teleurgesteld en we hadden er eigenlijk weinig hoop op dat het vandaag wel zou lukken. Toch zaten we vanochtend vroeg alweer in de auto, wederom hadden we vertraging door de brug. Maar gelukkig minder lang dan gisteren. We gingen er wederom voor! Waarschijnlijk had Tjuk had er een nachtje over geslapen en gedacht "dat moet anders" , want binnen een kwartier stonden ze gekoppeld! Wat waren we blij! Daarna hebben we in Doorn nog heerlijk in de Kaapse bossen gewandeld en gelunchd.  's middags zijn we nog een keer langs gegaan, maar Tjuk was er klaar mee. Nu hopen we maar dat hij al lang wist dat dit niet meer nodig was!

Nu 4 lange, hele lange weken wachten op de echo!