Dag lieve Quido 27-2-2008 / 7-3-2024

Wat waren we blij toen we mochten gaan kijken bij een nestje kooikerpupjes in Jorwert, Friesland. We kregen jou in onze handen, 3,5 week oud. We konden kiezen uit 2 reutjes, maar Aad zei; deze kennen we al en dus werd jij onze Quido. Misschien een aparte manier van kiezen, maar nooit spijt gehad. Wat een topper werd je.  O, je hebt ons best wel eens voor uitdagingen gesteld, want je bleek niet zo’n fan van andere intacte reuen en ook voor jou “vreemde” visite werd op een gegeven moment een uitdaging, maar dat hebben we samen overwonnen. Ook je darmen waren een zwak punt, dus daarmee moesten we veel aan de bak. Maar lieve gevoelige vent als je was, wilde je dingen voor ons regelen en je wilde alles goed doen, dus dat hadden we graag voor je over. Als we ergens verdrietig om waren, dan kwam je ons troosten. Zo lief. Maar ook enthousiast en altijd zin in van alles. Fanatiek in spelletjes en vooral in het balspel. Hondenschool was ook leuk, maar daarbij had je wel je voorkeur. Als we iets deden wat je minder leuk vond, dan deed je dat wel voor mij. Zo grappig. Leergierig was je wel, maar ook ongeduldig en nieuwsgierig. Als er iets anders te zien was wat ook leuk was, dan moest je dat wel even zien! Wat hebben we leuke dingen gedaan met jou. Wandelen door heel Nederland en ook lekker mee naar Spanje. Geen centje pijn 2 dagen in de auto en overnachten in een hotel, je deed het allemaal prima.  Achter onze ligbedjes liggen kijken naar de voorbijgangers, of spelen met de bal in de duinen, waar de baas de bal kwijtmaakte en jij hem moest zoeken. Met een hard zwaaiende staart was je dan lekker druk bezig. Of afliggen op het strand en dan afblijven totdat je een stipje was aan de horizon en als je dan geroepen werd kwam je als een speer. Ook in Nederland was je gek met de bal. Op de strook verstopte je de bal in de modder aan de kant van de sloot en dan ging je hem weer zoeken, maar soms vond je hem niet meer. Dan keek je naar me alsof je zeggen wilde “heb jij de bal nu vrouwtje?”. Dan ook niet mee willen lopen, want de bal was zoek. Ook op het strand (als wij op een duintopje zaten) flink graven, de bal begraven en weer opzoeken. Wij moesten goed opletten dat je ons ook niet onder het zand begroef. Wat een lol had je.

Lekker kroelen en als een komma op schoot liggen, met je 4 pootjes in mijn hand en je koppie op mijn borst. Vrijdagavond hoopvol bij de trap staan, want het was weekend en dan mocht je soms bij de baasjes op bed slapen. Als het dan mocht was je zo blij! Last hadden we niet van je, je ging netjes aan het voeteneind liggen.

Eten was je grote hobby, dus je hield alles wat eten kon opleveren altijd goed in de gaten. Vergeten konden we je niet, want je ging altijd in de weg liggen, staan of zitten. Maar we leerden dat je dan moest liggen voor de keukendeur. Dat deed je prima. Je vond veel dingen lekker. Ook wortels, komkommer, stukje boon of bloemkool, sinaasappel en banaan. Appel was helemaal smullen. Als we een eitje tikten stond je naast ons. Als we eters hadden dan duwde je je snuit tegen ze aan. Je had de voortrekkersrol; Je had een goede wekker en hielp ons herinneren aan etens- of uitlaattijd. Mensen die iets in huis moesten doen, hadden er een belangstellende bij, want je wilde alles zien.

Later kwam er een pupje bij. De eerste 3 weken deed je alsof het niet bestond en als ze in je staart hing kreeg ze een grommetje, maar daarna ging het knopje om en werd ze ontzettend lief behandeld. Zij trok hier de broek aan in huis, maar jij vond het allemaal best. Ook voor haar wilde je alles regelen en ze was echt jouw wijffie. Ze liet jou ook altijd het “zware” werk doen en dat deed je met verve. Op stap met jouw meisje Fayah en je vriendinnetjes Sadie en Jonne. Jonne was een plaaggeestje, maar je vond veel goed van de dames. De 4 musketiers noemden we jullie. Nu zijn er nog maar 2 over en jij speelt weer met Jonne over de Regenboogbrug.

In de tijd dat hier nestjes kwamen leerde je dat visite leuk was en was je niet van ze af te slaan. Gekke vent. Ook voor de pupjes was je een geduldige oom.

Toen je ouder werd, was het balspel voorbij. Je kreeg artrose en het ging allemaal niet meer zo soepel. Met medicijnen ging het wel beter en kon je gewoon lekker meehobbelen op de wandelingen. Snuffelen werd je nieuwe hobby. Dat kon je uitgebreid doen. Het liefst 10 minuten per grasspriet. Je kleine “zus” vond dat allemaal niet snel genoeg gaan.

Later werd je ook doof en kon je niet meer los, alhoewel soms nog even over het strand waar het rustig was. Maar dan kon je toch nog best hard rennen! Ook zwemmen in zee als het warm was in Spanje vond je nog leuk, ach je kon zo blij zijn met een nieuwe dag. Dan stak je je snuit al zelf in je tuig om er op uit te gaan. Je vond het geweldig als we met zijn viertjes naar het bos gingen. Ondanks je artrose liep je dan te huppelen en wilde je nog over boomstammen springen. Ook in en uit de auto springen kon je nog best (vond je), maar dan sprong je wel eens mis. Als we je tilden vond je dat ook niet fijn en het deed ook wel eens een beetje zeer, dus ging je al springen en dat werd je uiteindelijk fataal. Je rekte je kniebanden op. Een behandeling wilde niet baten, in de hondenbuggy wilde je niet en toen je niet meer je kop door het tuig stak, op het pleintje voor het huis alweer terug wilde en je ook niet meer uit zitstand kon opstaan, vond je het niet leuk meer. Je lag te mopperen in je mand en toen besloten we dat je ook niet meer verder hoefde.

De 16 jaar heb je gehaald en je was nog altijd een knappe vent om te zien, maar nu moeten we afscheid van je nemen. Met veel pijn in ons hart en wat zullen we je missen vent. Want je hebt ons jouw prachtige aanwezigheid gebracht en we zullen je daarom nooit vergeten. Rust zacht mooie man.